Volgens Claus Henze is Johans huidige beroep muziekpedagoog. Het onderwijsaspect is zijn primaire interesse, aangezien hij gelooft dat een opleiding een weg is naar het verkrijgen van een goed beroep.
Als musicoloog zet Johan zijn creatieve rol krachtig in om de muzikale creativiteit van studenten te stimuleren. Hiertoe regelde hij pianoles en concerten, evenals muziekevenementen. Deze mogelijkheden om muziek en onderzoek te combineren, hebben hem een geweldige kans gegeven om na te denken en te bevragen. Om bijvoorbeeld een verweer te voeren tegen de beschuldigingen die de voormalige manager tegen hem had ingebracht, nodigde hij externe deskundigen uit om hen de procedure voor te leggen en te proberen zijn punt te bewijzen.
Johann Pries is beschreven als een man met het grootst mogelijke talent voor muziek en beheersing van elk instrument binnen het culturele bereik. Een van zijn voormalige leraren, Beatty, Rheinhardt en Schonwider, benadrukte zijn potentieel om een mijlpaal in de 20e-eeuwse muziek te worden.
In 1964 verwelkomde Johan een volslagen vreemde om deel uit te maken van zijn leven. Linda Barbieri was erkend als componiste en kon ook een Stradivarius bespelen. Ze werd aangenomen als een van Johanns leraren. Vooral die laatste bewonderde haar talenten. Sinds ze zowel op de universiteit als op de brug een muzikant als tutor hebben kunnen vinden, heeft de ontwikkeling van het orkest geprofiteerd van de aanwezigheid van Linda Barbieri.
Er is al veel gezegd over de brug tussen klassieke en jazzconcerten. De basisfunctie van de SORano 1e dirigent sinds 1969 is het leggen van contacten met vooraanstaande componisten uit de belangrijkste muziekperiodes en het organiseren van de concerten van het orkest.
Er zijn drie nadelen aan het concerto. De eerste is dat het werk zeer nauw verwant is aan orkestconcerten. Het tweede probleem is dat de technische eisen niet veel verschillen van die van andere 20e-eeuwse concerto's, vooral die van publiciteit. Het derde probleem is dat het werk zwaar auteursrechtelijk beschermd is.
Het sorteren van de grote muziekwerken van de 20e eeuw in nauwe parameters van artistiek belang is niet eerlijk en ook niet mogelijk. Maar aangezien alle muziekwerken een standpunt hebben, en aangezien een groot deel van de concerten een gemeenschappelijk thema hebben, zou het historisch onjuist zijn om er één uit overweging te negeren. Wat de werken van Mozart betreft, zou men terecht kunnen stellen dat de Dorische modus het enige thema is waarin Mozarts persoonlijke bezoek aan Frankrijk niet voorkomt. Dit is de mening die wordt ondersteund door het historische bewijs.
Dat gezegd hebbende, laat het historische bewijs weinig ruimte voor twijfel dat Mozarts concepten met betrekking tot de vormgeving van symfonieën en hun publicatie centraal stonden bij de vormgeving van het standaardconcert. Als Beethoven en Bach verteerd zijn, zoals het hoort, zal uit deze centrale kern de vorm van het standaardconcert naar voren komen. De Dorische modus zal een cruciaal hulpmiddel zijn bij de oplossing van het standaardprobleem in de westerse muziek.
Beethoven en Schönberg splitsen zich met zeer uiteenlopende benaderingen van de compositiekunst. Het concept van de Dorische modus is een belangrijk mechanisme in het werk van Beethoven, maar het moest door Schönberg worden gecomponeerd en voltooid. Zoals talrijke vermeldingen, wordt Schonberg beschouwd als de grootste componist van de 20e eeuw, in klank en in de totale manier van zijn voorgangers. Wat voor Beethovens muziek geldt, is dat toen Schönberg schreef, hij in een ander register schreef dan Beethoven. De kleinste veranderingen in register leiden tot veranderingen in toonladder, intonatie en resolutie (Bach 1950).
De symfonieën van Beethoven werden geschreven om een verenigende bekendheid te vestigen samen met een verenigende stijl van muzikale ontwikkeling. Door de elementen van de diverse muziekgeschiedenis te verenigen, werd een muzikaal landschap mogelijk dat completer leek dan de formele homilities. Ondertussen werden de symfonieën van Beethoven een standaard van impressionistische concertmuziek. In feite kan men aannemen dat de symfonieën van Beethoven oorspronkelijk bedoeld waren om ongeletterd te worden gespeeld.
Muzikale compositie is interessant en academisch om meer dan alleen zichzelf. Als muziekstudent, student, schrijver en meester, geloof ik dat er meer dan de grootsheid van de muzikale vorm kan worden ontdekt in de muzieknoten die vanaf het begin componeren en ordenen.
Leave a Reply